انواع بیماری های مقاربتی در زنان و علائم بیماریهای رحم STD

بیماری های مقاربتی در زنان (STDs) که به عنوان بیماریهای جنسی زنان نیز از آن ها نام می برند، به عنوان عفونت های منتقله از راه جنسی شناخته می شوند. آنها از طریق رابطه واژن، مقعد یا تماس جنسی دهانی انتقال می یابند. رایج ترین علائم این بیماری ها شامل خارش واژن، بثورات پوستی، ترشحات غیر معمول و درد است. بسیاری از بیماری های مقاربتی زنان نشانه ای ندارند. STDs های درمان نشده، می توانند منجر به مشکلات باروری و افزایش خطر سرطان گردن رحم شوند، و یا سلامت شریک جنسی شما را با خطر مواجه نمایند.

با توجه به آمار مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، بیش از 50 درصد موارد جدید کلامیدیا و سوزاک ( گونوره ) در زنان بین 15 تا 24 ساله رخ می دهد. هر ساله در سراسر جهان حدود 357 میلیون عفونت جدید سیفلیس، کلامیدیا، گونوره و تریکوموناس وجود دارد.

از آنجا که اغلب زنان مبتلا به STDs علائمی ندارند، تا مدت ها از بیماری جنسی خود اطلاع ندارند. برآورد ها نشان داده حدود 90 درصد مبتلا به این بیماری ها از وجود آن آگاه نیستند.

حتما بخوانید: علائم زگیل تناسلی چیست؟

انواع بیماری های مقاربتی رایج در زنان

ویروس اچ پی وی HPV شایع ترین نوع بیماری های مقاربتی در زنان است که عامل اصلی سرطان دهانه رحم به شمار می رود. واکسن این بیماری می تواند از ابتلا به برخی سویه های خاص آن جلوگیری نماید. گونوره و کلامیدیا عفونت های باکتریایی شایع هستند. در واقع، کلامیدیا، شایع ترین نوع بیماری های مقاربتی در زنان در ایالات متحده است. تبخال تناسلی نیز بیماری رایجی است.

بعضی از شایع ترین بیماریهای مقاربتی در زنان در زنان عبارتند از:

زگیل تناسلی ( ویروس اچ پی وی (HPV))

زگیل تناسلی در زنان توده هایی هستند که در ناحیه تناسلی، دهانه رحم، مقعد و رکتوم (راه خروجی مدفوع) و گاهی در اطراف دهان ظاهر می شوند. آنها توسط برخی از انواع ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد شده که از طریق تماس جنسی پخش می شوند. نوع اچ پی وی HPV که باعث زگیل تناسلی می شود باعث سرطان نمی شود.

سوزاک

سوزاک در زنان می تواند بدون علائم واضح برای مدت طولانی باقی بماند و تشخیص آن را دشوار می کند. برخی از افراد ممکن است ناخودآگاه این عفونت را برای هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی بیشتر درگیر کنند. عوامل موثر بر طول مدت سوزاک بدون علامت عبارتند از: پاسخ ایمنی فردی.

کلامیدیا

تنها راه برای تشخیص اینکه آیا کلامیدیا دارید، معاینه پزشکی است. اکثر زنان مبتلا به کلامیدیا هیچ علامتی از عفونت ندارند. اگر 25 سال یا کمتر دارید و از نظر جنسی فعال هستید، هر ساله برای آزمایش کلامیدیا به پزشک مراجعه کنید.

تبخال تناسلی – هرپس

تنها راه برای اطمینان از ابتلا به تبخال تناسلی این است که توسط پزشک یا پرستار معاینه شوید. شایع ترین علائم تبخال تناسلی در زنان، مجموعه ای از زخم های تاول است که در فرج، دهانه رحم یا مقعد شما ظاهر می شود. علائم ممکن است چند هفته طول بکشد و از بین برود. آنها ممکن است در هفته ها، ماه ها یا سال ها برگردند.

*جهت اطلاعات بیشتر از بیماری اچ پی وی و روش های درمان آن پیشنهاد میشود مطلب مرتبط با ویروس اچ پی وی را بخوانید*

علائم بیماری های مقاربتی در زنان

لازم است زنان از علائم احتمالی STD آگاه باشند، تا در صورت ابتلا به آن بتوانند به سرعت بیماری را تشخیص دهند. بعضی از نشانه های شایع ابتلا به این بیماری به این شرح است :

• تغییرات در ادرار: STD را می توان با درد و یا احساس درد و سوزش هنگام ادرار، نیاز مکرر به تخلیه و یا وجود خون در ادرار شناسایی نمود.
• ترشحات غیر طبیعی واژن : میزان ترشحات واژن به طور مداوم و بر طبق یک چرخه منظم تغییر می کند. تخلیه زیاد و سفید ممکن است نشانه ای از عفونت قارچی باشد  و وقتی تخلیه زرد یا سبز است، از علائم گونوره یا تریکوموناس می باشد.
• خارش در ناحیه واژن : خارش یک علامت غیر اختصاصی برای بیماری های STD است زیرا می تواند ناشی از علل مختلفی ایجاد شود. به طور مثال خارش می تواند ناشی از علل زیر ایجاد شود :

1. واکنش آلرژیک به کاندوم لاتکس
2. عفونت قارچی
3. شپش موقت یا چرک
4. زگیل ناحیه تناسلی

بسیاری از STD های باکتری و ویروسی در مراحل اولیه نشانه هایی به این شرح را ایجاد می کنند :

• درد در هنگام رابطه جنسی: این علامت اغلب نادیده گرفته می شود، اما درد شکمی یا لگن هنگام رابطه جنسی می تواند نشانه ای از بیماری التهابی لگن (PID) باشد. PID اغلب در مرحله پیشرفته عفونت با کلامیدیا یا گنوره ایجاد می شود..
• خونریزی غیرطبیعی : خونریزی غیر طبیعی یکی دیگر از علائم احتمالی PID یا سایر مشکلات تولید مثل در STD است.
• جوش یا زخم : زخم یا جوش های کوچک در اطراف دهان و یا واژن می تواند نشانه ای از تبخال، HPV یا سیفلیس باشد.

جلوگیری از بیماری های مقاربتی در زنان

هر زنی باید اقدامات پیشگیرانه خاصی را برای جلوگیری از انتقال یا ابتلا به STD ها انجام دهد. برخی از این اقدامات عبارتند از :

• انجام تست ها در فاصله زمانی معین : به طور معمول، زنان باید هر سه تا پنج سال یکبار تست پاپ اسمیر را انجام دهند. تا تغییرات سلولی در آنها مورد بررسی قرار گیرد. انجام آزمایش های مربوط به بیماری های مقاربتی در زنان برای کسانی که از نظر جنسی فعال هستند، امری ضروری است.
• استفاده از محافظ ها : کاندوم میتواند از شما و شریک جنسی تان در برابر بیماری های آمیزشی محافظت نماید. استفاده از کاندوم برای انواع رابطه های دهانی، واژن و مقعد توصیه می شود. به یاد داشته باشید استفاده از روشهای پیشگیری از بارداری نظیر اسپرم کشها، قرص های جلوگیری از بارداری و سایر روشهای پیشگیری تنها از فرد در برابر بارداری محافظت کرده و تاثیری در انتقال STD ها ندارد.

بیماری های مقاربتی در زنان و بارداری

زنان باردار نیز می توانند دچار بیماری های آمیزشی (STD) شوند. از آنجا که بیشتر این عفونت ها نشانه ای را ایجاد نمی کنند، زنان در اغلب موارد از وجود آن آگاه نمی شوند.

این عفونت ها می تواند برای شما و نوزادتان تهدید کننده زندگی باشد. زیرا بیماری های مقاربتی در زنان در دوران بارداری یا زایمان به نوزاد منتقل می شوند، بنابراین درمان اولیه ضروری است. تمام STD های باکتریایی را می توان با مصرف آنتی بیوتیک در دوران بارداری درمان نمود. عفونت ویروسی نیز با داروهای ضد ویروسی درمان می شوند تا از انتقال عفونت به کودک جلوگیری شود.

بیماریهای جنسی زنان و تجاوز

برخی از زنان بیماری های آمیزشی را بعد از تجربه تجاوز دریافت می کنند. معمولاً این زنان زمانی که برای بررسی های دقیق عامل تجاوز و دریافت DNA وی به پزشک مراجعه می کنند، تحت آزمایش هایی برای بررسی های عفونت بالقوه STD قرار می گیرند. بسته به عوامل فردی و تاریخچه پزشکی، درمان پیشگیرانه بعد از تجاوز به این شرح است :

• مصرف آنتی بیوتیک ها
• واکسن هپاتیت
•  واکسن اچ پی وی HPV (واکسن گارداسیل یا سرواریکس)
• داروهای ضد ویروسی اچ آی وی HIV

این افراد باید پس از دریافت درمان های پیشگیرانه، به پزشک مراجعه کنند تا اطمینان حاصل شود که خطر ابتلا به عفونت ها رفع شده است.

بعد از تشخیص STD

بعد از تشخیص بیماری جنسی STD مواردی وجود دارند که انجام آنها به تسریع فرآیند درمان کمک خواهد نمود :

• بعد از تشخیص بیماری بلافاصله باید درمان های مرتبط با بیماری شروع شوند.
• شریک جنسی خود را از بیماری آگاه نموده و در رابطه با قطع موقتی رابطه جنسی تا تکمیل فرآیند درمان صحبت کنید.
•  از رابطه جنسی تا درمان کامل عفونت خودداری کنيد.
• مصرف داروهای خود را تا تکمیل درمان قطع نکنید.